Ogen
staren me aan
en zeggen
niets
wat ik begrijpen kan...
31 juli 2009
Veranderd
our lives are
forever changed
we will never be the same
the more you change the less you feel
believe, believe in me, believe
that life can change, that you're not
stuck in vain
we're not the same, we're different tonight
Uit : Tonight, tonight - The Smashing Pumpkins (music and lyrics : Billy Corgan)
30 juli 2009
Belofte
De grazige weiden, de stille wateren,
ik heb ze gezocht en inderdaad
gevonden, ze waren nog mooier
dan mij was beloofd,
prachtig.
En in dit liefelijk landschap de zoon
van de maker, aan een boom genageld,
maar geen spoor van geweld
of verzet, alleen maar
vrede, rust.
Zijn lege ogen kijken het landschap in,
om zijn mond spelen eeuwige vragen,
waarom dan, wie ben je,
waar was je, e.d.
Zonder verwijt, hij moet hebben geweten
wat er zou gaan gebeuren.
Ik heb geen antwoord.
Al die mooie beloften - Rutger Kopland (Uit : Geluk is gevaarlijk)
28 juli 2009
Zinsdeel
In elke zin, elke gedachte
ben jij op zijn minst een zinsdeel,
soms een hele bijzin.
Het zal nog even duren eer je niet elk blad vult,
niet elke pagina beschrijft.
Je bent dan ook zo'n mooi, warm woord...
27 juli 2009
Tuinkabouter
's Nachts houden ze
geheime feestjes,
doen ze onvoorstelbare dingen,
worden ze opnieuw wie ze echt zijn.
Wat overdag vrolijk je tuin opfleurt,
kent ook een schaduwzijde...
Vasthouden
Hield iemand me maar vast,
even maar
of voor altijd.
Zodat ik kon smelten
in die armen,
oplossen
tot ik mezelf heruitgevonden heb...
26 juli 2009
Land
Ik land
midden in de stad
en spreid mijn armen
als om ze vast te houden,
deze stad van mij.
Ze biedt zoveel
maar troost me niet
als ik eenzaam ben.
Deze stad vergroot uit.
25 juli 2009
Kwetsuren
Er zijn er die denken
dat later alles wel goed zal komen
met me.
Ze denken dat ik dat nu nog niet kan zien,
begrijpen dat ik hun mening niet deel.
Ze denken dat het een kwestie van tijd is.
Ik denk
dat ze onderschatten
welke kwetsuren ik meedraag
en hoe er ooit eens eentje
de kwetsuur te veel kan zijn,
de pijn te diep kan zijn,
het litteken op litteken op litteken wordt en nooit meer geneest.
Ik draag een litteken
en ken de zwakke plekken ervan :
om de zoveel tijd komt de wonde terug, volledig hersteld is ze nooit.
Ik denk dat dit
wel eens de wonde
die nooit geneest,
zou kunnen zijn.
Zoon
Hij is geweldig.
Helemaal zichzelf.
Geen kleine ik, wel mijn zoon.
Hij lijkt wat op mij,
en hij verschilt van mij.
Hij gaat zijn eigen weg
en ik mag af en toe even mee.
Soms vraagt hij raad,
soms volgt hij die op,
soms kijkt hij eens meewarig en doet zijn eigen ding.
En telkens opnieuw
mag ik zijn
papa
zijn.
24 juli 2009
Lijst
Een schilderij heeft een lijst nodig,
zoals geluk doodsangst.
Wind bladert in tuin
en ineens slaat een bladzij
zich om. Zoals ik door je haren ga,
en zo anders als ze dan liggen.
Eindelijk is alles hetzelfde.
Kijk eens, zegt geluk, en toont ons het nu.
Het beeft een beetje in zijn handen.
Poëzie - Herman de Coninck (Uit : De gedichten)
23 juli 2009
Misstap
Schuldgevoelens. Hoewel Sams persoonlijke schuldgevoelens niet in zo'n roman thuishoorden, zouden ze een schaduw werpen op het schrijfproces als het gebroken silhouet van de tempelmuur. En dan ging het niet eens om misstappen van vroeger. Zeker, hij had er genoeg begaan, vooral bij de vrouwen uit zijn leven, maar die kwelden hem niet zozeer. In plaats daarvan had hij spijt, koesterde hij bij voorbaat een onverdraaglijk schuldgevoel ten aanzien van mogelijke toekomstige mistappen. Hij was in staat tot een groot kwaad, en hoewel hij dat kwaad nog niet echt begaan had, zette alleen al de aannemelijkheid van zijn zondige natuur hem aan tot een hooghartige deugdzaamheid. Hij zocht altijd compensatie voor wat hij misschien weleens overwogen had.
Uit : Al die droevige jonge literaire mannen - Keith Gessen
22 juli 2009
Wedstrijd
Ik hou meer van je dan jij van mij.
Ik heb je meer nodig dan jij mij.
Ik zie je liever dan jij mij.
Ik ben meer verliefd op jou dan jij op mij.
Ik verlang meer naar je dan jij naar mij.
En dus...
is dit de wedstrijd die ik verlies.
.jpg)
21 juli 2009
.jpg)
Trektocht
De stem van waarzeggers heeft zich op weg begeven
Met vurig oog, hun baby's op de rug gegord,
Of aan de felle eetlust van zo'n kleine wordt
Die steeds gerede schat, een zware borst gegeven.
De mannen die met blinkend wapentuig zich sieren,
Gaan stapvoets naast de kar met daarop hun gezin;
Ze turen naar de lucht, hun blik bezwaard, waarin
De doffe spijt staat om verloren fabeldieren.
Vanuit zijn zanderig verblijf sjirpt de cicade,
Als hij hen langs ziet gaan, nog luider zijn aubade;
Cybele, die hen liefheeft, doet de velden groenen,
Slaat water uit de rots, laat bloeien de woestijn
Voor deze reizigers die, als vertrouwd domein,
Zien in de duisternis van toekomstvisioenen.
Zigeuners op reis - Charles Baudelaire (Uit : De bloemen van het kwaad)
20 juli 2009
Buitengegooid
On the morning of the first eviction
they carried out the wishes of the landlord and his son
furniture's out on the sidewalk, next to the family
that little piggie went to market so they're kicking out everyone
talking about process and dismissal
the forced removal of the people on the corner
shelter and location
everybody wants somewhere
Uit : Cashout - Fugazi (tekst en muziek : Fugazi)
19 juli 2009
Bloed
Blood runs through your veins,
that's where our similarity ends.
Blood runs through our veins.
Uit : Blood - Editors (tekst en muziek : Smith / Urbanowicz / Leetch / Lay)
Eromheen
Hoewel je weg bent,
ben je nog zeer aanwezig
in mijn hoofd.
Alles waar je in mijn gedachten,
in mijn vooruitzichten,
een plaats in innam,
houdt je nog even vast.
Ik kom op plaatsen waar jij zou geweest
zijn met mij,
ik doe dingen
die ik met jou zou doen
maar jij ontbreekt er telkens.
Ik probeer te genieten
van mijn leven
maar mijn leven mist zijn centrum,
mist zijn zon
waaromheen ik alle planeten draaien liet.
Langzaam verschuift alles naar nieuwe plaatsen,
niet langer om jou heen,
maar intussen is jouw afwezigheid
opvallend aanwezig.
Scherm
Met de restjes
die ik vind,
aangespoeld
in het mulle zand van mijn herinneringen
bouw ik een scherm :
je kan me nog wel zien,
maar niet meer raken.
En nét dan reikt iemand me een hand...
18 juli 2009
Robot
Ik beweeg me voort
op gesoldeerde voeten,
met platina laarzen
aan mijn koperen benen.
Ik zwaai met mijn
gelaste armen,
tinnen handen
en ijzeren vingers.
De bouten uit mijn hoofd
houden mijn gedachten vast
in mijn stalen kop.
Jij trekt me naar je toe,
magneet...
17 juli 2009
Vergeten
Je zal me vergeten
zoals iedereen
oude misstappen wil vergeten.
Je denkt dat ik zal uitdoven
uit je leven
als een kaars
die zachtjes haar laatste wiek heeft opgebrand.
En ik verdwijn in het niets,
precies waarvoor ik al mijn hele leven vrees...
Vergeten
en achter zich gelaten,
zal ik me wentelen in herinneringen
die niet langer gedeeld zijn.
16 juli 2009
15 juli 2009
Verknipt
Is er nog wel iets aan te doen ?
Ik vraag het haar
en weet het antwoord al.
Soms vind je een goede puzzelaar, zegt ze,
die je helpen kan
de hoekjes te sorteren,
de randen weer aaneen te leggen,
zodat je houvast hebt
want die stukken in het midden,
dat zijn natuurlijk altijd de lastigste
(en de belangrijkste, knik ik).
Hoe is het in godsnaam gebeurd ?
Ze vraagt het me
en ik weet het antwoord niet.
Ja, sommige dagen herinner ik me
en sommige scharen
en wie er knipte
en wie alweer een hoekje eraf sneed
en hoe ik langzaam
zo verknipt werd
dat ikzelf
niet meer wist
wat nu precies waar hoort
en zo...
Ik kan je niet helpen,
zucht ze
zo zorgzaam dat ik niets liever wou
dan dat zij de puzzelaar was
die tot het laatste stukje proberen bleef.
14 juli 2009
Troost
Er zijn momenten
die nog wel meevallen.
Er zijn momenten
dat het gaat.
Ze bieden een kleine troost
voor al die minuten, uren, dagen
dat het ondraaglijk is
en ik niet weet
van welk hout pijlen maken.
Er zijn mensen
die toch nog ergens
iets weten te raken
in me.
Er zijn mensen
die erin slagen
het onmogelijke even mogelijk te laten lijken.
Ze zijn een troost
in een eenzaamheid
die de kern uitmaakt
van wie ik ben en wat ik voel.
Ik kan niet zeggen
wat het effect zal zijn
maar minstens even
doen ze iets...
13 juli 2009
Broekje
Zie dat ventje
daar eens staan...
Zijn hele leven
ligt nog verwoestbaar
voor zich uitgestrekt
en morgen
zal een passend
eerbetoon
ontbreken
op zijn pas geboende
parket
Perzik
Ik ken een vrouw die eigenlijk een perzik is,
met een zoete mond. Het zijn heerlijke nachten.
Ik weet een manier om de aandacht te vragen
door ergens te gaan staan en te doen of je
onzichtbaar bent. Dat kan ik
je wel leren, als je wilt.
Er is ook een meerval die misschien
een zanger is, maar dat gaat mis, ben ik bang,
want de winter komt eraan en ik heb nog
geen noot van hem gehoord,
maar boven dat alles ken ik een vrouw
die eigenlijk een perzik is, met een zoete mond,
fluwelen handen en ogen als meren vol sterren,
wimpers als vlinders en oren als hondjes of
poezen in mandjes, ronde trappenhuizen,
ammonieten, tedere wervelstormen.
Het zijn heerlijke nachten.
Wie ik ken en wat ik weet en wat er is - Ingmar Heytze (uit : Schaduwboekhouding)
12 juli 2009
Einde
Het verhaal loopt ten einde
en de afloop is onzeker
alle troeven liggen op tafel
en de verliezer is gekend
zelfs met zijn laatste kaart
kan hij geen slag meer halen
Afdaling
Net als in een bergrit
zijn de afdalingen
steil en bangelijk
en wacht nadien
opnieuw een moeizame klim
Waar vind ik nog de energie ?
Hoe overleef ik dit alles ?
11 juli 2009
Put
En alsof het nog niet genoeg was,
blijken ook alle touwen om mij terug naar boven te halen
gebroken of beschadigd.
Het ziet er naar uit dat ik hier
nog een tijdje blijven zal...
Keelklank
Hoor je dit ?
Ooit gedacht dat
met één keelklank
zoveel woorden
overbodig konden worden ?
Hoor het gesnik van mijn verdriet,
het getier van mijn woede,
het gebalk van mijn machteloosheid,
het verdwijnen in mijn zelfhaat,
het oplossen tot gelatenheid
in die ene
klank.
10 juli 2009
Bekkentrekkerij
Ontdaan
van alle zin
verdient dit leven
niets meer
(en niets minder)
dan
bekkentrekkerij
en
je-m'-en-foutisme
09 juli 2009
08 juli 2009
Dieren
De rolstaartbeer, het boomkonijn,
Het wildebeest, de hermelijn,
De häagendazs, de hagedis,
De vis die onder water is,
De albatros, de möwenpick,
De koene klipgeit met zijn sik;
Het witkopschaap, de langstaartpoes,
De blindenhond, de schapendoes,
De kip, het capucijneraapje,
De boa, en het zwarte schaapje,
Het cavium, het vaderpaard,
Gevlekt of effen naar hun aard,
De donderpad, de wijngaardslak,
De pinguïn in zijn kelnerspak;
De pampahaas, de dove kwartel,
Het ooilam, altijd blij en dartel,
De brilslang en de sidderaal,
De gnoe, de Gangesaviaal,
De kinkajoe, de babiroesa,
Die zo afkerig is van soesah;
De klapperaap, de toekang males
De nevelpanter, alles, alles,
En bovenal het wrattenzwijn,
Wilde steeds bij Klaartje zijn.
't Werd op haar kamer wel wat druk,
Maar Klara straalde van geluk.
Troost voor Klaartje - Rudy Kousbroek (Uit : Dierentalen en andere gedichten)
07 juli 2009
06 juli 2009
Ongelukkig
Je zegt dat het hard om dragen is
twee mensen om wie je geeft
ongelukkig te zien
en te weten
dat je daar aandeel in hebt.
Ik knik :
het IS bijzonder zwaar
mensen om je heen te weten
die je ongelukkig maakt.
Ik voel dat ik tekortschoot,
dat ik jou ongelukkig maakte
(waar ik net je geluk wou bewerkstelligen),
dat ik haar en hen ongelukkig maakte
door de keuzes die ik maakte,
keuzes waar ik niet onderuit kon
('t was hen of ik).
Op het einde
zijn we allemaal verliezers,
onschuld kwijt
en geluk verdampt.
05 juli 2009
Hoogte
Net als Icarus
in vrije val...
Kwam ik te dicht bij de zon ?
Onderschatte ik de sterkte van mijn was ?
Of is het gewoon de zwaartekracht,
een aantrekkingskracht waaraan niet te ontkomen valt ?
04 juli 2009
Knoop
Mijn maag zit in de knoop
nu mijn hart gesloten blijft
en mijn hersenen de totale controle overnemen.
Mijn gal spuwen lukt niet,
wat op mijn lever ligt mag ikzelf niet weten
en ik heb het gevoel niets meer in de hand te kunnen houden.
Mijn lichaam is in opstand met zichzelf
als een lege huls voor verdriet,
weggeduwd in een bodemloze put.
03 juli 2009
02 juli 2009
Abonneren op:
Posts (Atom)