Bloedarmoede

Soms is er niet genoeg,

voel je dat het ontoereikend is

en is het enige wat je kan doen :

je lichaam tijd geven

om het tekort

aan te zuiveren

en dan

kan je er terug tegenaan

Modderfiguur

Een waarschuwing aan al wie

zich te ver waagt :

struikel niet

en word geen modderfiguur

Spoel de zonden af

en reinig je

met het zuivere water

van de onschuld

Visje

Ik gooi

een klein visje

als aas

om te zien hoe

de grote vis

zal reageren

Komt hij uit zijn

schuilplaats of

laat hij zich niet vangen ?

Een klein offer

lijkt zo nu en dan

nodig

om een grote vangst

te kunnen

doen

Kliederen

We doen maar wat

en zien wel

wat het oplevert

Misschien, zo

zal later blijken,

zit er tóch

lijn in het geklieder

Roodkapje

Als we de rollen nu eens omdraaien

en grootmoeder laten zorgen

voor haar kleinkind

dat bang door het bos

verdwaalt,

hongerig naar een wolf...

Schrijven

Ik zou een dag uit vissen,

ik voelde mij moedeloos.

Ik maakte tussen de lissen

met de hand een wak in het kroos.

Er steeg licht op van beneden

uit de zwarte spiegelgrond.

Ik zag een tuin onbetreden

en een kind dat daar stond.

Het stond aan zijn schrijftafel

te schrijven met een lei.

Het woord onder de griffel

herkende ik, was van mij.

Maar toen heeft het geschreven,

zonder haast en zonder schroom,

al wat ik van mijn leven

nog ooit te schrijven droom.

En telkens als ik even

knikte dat ik het wist,

liet hij het water beven

en het werd uitgewist.

Het kind en ik - Martinus Nijhoff (Uit : Verzameld werk)

Chaos

't Zwerk ligt terneergeslagen.

Ik laat geen licht, geen ster meer dagen.

Wel kon ik, met een vleugelreppen,

Werelden uit den chaos scheppen.

Laat' ik het nacht,

Maar wars van iedre wereldorde.

Ik haat de horde

Die, 't slijk ontkropen, zich verheft

Op stof, geen goden meer beseft.

Ik haat de horde,

Ik laat de nacht.

't Zwerk ligt terneergeslagen - Jan Jacob Slauerhoff (Uit : Verzamelde gedichten)

Plensbui

Bij elke druppel

die hard zich op de grond gooit,

laat ik een zorg los

en bevrijd ik me

langzaam

van een verdriet

dat oud geworden is,

verrimpeld en me niets

te bieden heeft

Ik kan haast niet wachten

tot straks de zon terug schijnt

Liederlijk

En we zingen en we dansen

en we zijn zo blij

En we drinken en we stansen

en we gaan voorbij

de grens van het liederlijke

naar het zuipen,

het schransen,

het schrokken

Herstel

Uit de donkere krochten

van pijn en ongemak,

van blauwe plekken en hechtingen,

kruip ik langzamerhand

- te langzaam soms -

richting lentezon

en zomer