Huizen

Nu begrijp ik waarom het werd gebouwd.

Waarom het, nu buiten alles

uit elkaar valt, samenvoegt.

Waarom het taart bakt of kinderen baart

op klompen of met linten in het haar.

Waarom het opslaat. Alles wil bewaren.

Nu begrijp ik waarom de boomgaard jaarlijks

zijn witte valscherm aan de kale takken hangt.

Het is beter dat er appels vallen dan granaten.

Wij hebben in het hoge gras

alleen op slapende kippen getrapt,

nooit op mijnen.

De zomer is nu eindelijk in aantocht,

vergis je niet. De kerselaar

laat in zijn wemelende kamer

de zon verdwalen. Er is plaats genoeg

voor iedereen, voor ons, om bijna transparant

in steeds dit huis de tijd te vullen

en stilaan in de spanten op te gaan.

Het houdt ons vast, het huis. Het laat ons gaan.

Ons prominent afwezig zijn en toch bestaan.

Huis in ons - Erwin Mortier (Uit : Voor de stad en de wereld : de gedichten tot dusver)

Modern

It is the season of the sweet wild rose,

My Lady's emblem in the heart of me!

So golden-crowned shines she gloriously,

And with that softest dream of blood she glows:

Mild as an evening heaven round Hesper bright!

I pluck the flower, and smell it, and revive

The time when in her eyes I stood alive.

I seem to look upon it out of Night.

Here's Madam, stepping hastily. Her whims

Bid her demand the flower, which I let drop.

As I proceed, I feel her sharply stop,

And crush it under heel with trembling limbs.

She joins me in a cat-like way, and talks

Of company, and even condescends

To utter laughing scandal of old friends.

These are the summer days, and these our walks

Modern love - George Meredith (Uit : Bestorm mijn hart - De beste Engelse gedichten uit de 16de-19de eeuw - gekozen door Cornelis W. Schoneveld)