Tussendoor

Het is gek

hoe een tussendoor bericht

zoveel teweegbrengt...

Stukken

For a long, long time

I've been in pieces

In the corner of a room

In an endless afternoon

Uit : Pieces - Villagers (words & music : Conor J O'Brien)

Vaders

Moeders hebben en krijgen een onwrikbare plaats, ze zijn evident centraal in het leven van hun kind. Vaders moeten een plaats verdienen en zelden weet je hoe dat precies moet.

Verwachten we niet teveel van vaders in tijden waarin ze ook al nieuwe mannen moeten zijn ? En toch, kunnen vaders niet eens iets anders worden dan de bestraffende hand die thuiskomt ?

Het invullen van vaderschap is een dilemma, en het wordt niet gemakkelijker gemaakt, doordat ze -net als moeders trouwens- meerduidige wezens zijn : vader, man, echtgenoot, zoon, collega,... Rollen waarin van mannen ander gedrag verwacht wordt dan van vrouwen, en dus bestaan er geen vrouwelijke rolmodellen, al bepalen vrouwen heel sterk mee welke verwachtingen op vaders afkomen...

Onmogelijk

She got dressed and left that morning

in her hair the autumn rain

she didn't leave a number

wouldn't tell me her last name

she said don't fall in love with me

if you want to be my lover

Uit : Lover - Lilium (music & words : Kalin)

Toestemming

Je instemming wordt toestemming

en ik hoef je niets te vragen

en jij pretendeert niet mij iets op te leggen

maar dit is hoe ik me verhoud

tot jou

Elke instemming wordt toestemming...

Deurknop

Draai jij aan de knop langs de binnenkant

of ik aan de knop langs de buitenkant ?

Treden

In een stad met duizenden mensen

kan het haast niet anders

dan dat ik je al

eerder zag

Je huis is vlakbij, een deel van

je leven speelt zich

af naast het mijne

en toch slaag je erin

om pas nu

voor het voetlicht te treden

Het doet me denken aan

een boek dat ik ooit las

waarin het hoofdpersonage

eerst onzichtbaar probeert te blijven

om op het juiste moment

gezien te worden

als de vrouw die ze geworden is

En natuurlijk

- zo gaat dat in boeken -

wordt hij verliefd op haar

Ik denk, dat het komt

doordat het naar voren

treden zo'n

zichtbare actie is...

Harnas

Ik draag mijn kalmte

als een harnas,

mijn gelijkmoedigheid

als een schild

Ik word niet levensgevaarlijk gewond

maar ook niet bereikt

Ik word een raadsel,

verscholen in dit harnas

en het wordt wroeten,

prutsen, trekken en sleuren

om me eruit te krijgen

Of zal ik er dit keer

toch

in slagen

mezelf te bevrijden ?

Buitenkant

Waarom is het zo moeilijk

om aan de buitenkant te tonen

wat vanbinnen leeft ?

Het liep allemaal stroever dan het voelde,

het ging allemaal schijnbaar onbewogen

terwijl zich toch

diep in mij

vanalles roerde

De zenuwen,

de angst,

het ik-toon-niets-zolang-jij-niets-toont

hielden me tegen

zodat alweer

leek alsof het me allemaal

minder raakte

Maakt een transparante buitenkant

de binnenkant té kwetsbaar ?

Is dat het probleem ?