De laatste trein die mij vervoert
krijgt vaart. Buiten wordt wat binnen
reist, herschapen. Moeite heb ik met
niet in te slapen. Naast mij knikt
een dame. Hij die knipt verlangt
mijn authenticiteit. Ik diep een foto
op. Die lijkt me uit de tijd, zegt hij,
daarbuiten is een vrouw aan U gehecht
die me een beter ik toeschijnt. Ik draai
me naar de spiegelende ruit. Waarachtige,
dat ik je uit mijzelf niet herkende!
Zullen wie die heer met riem en tang
eens leren wie we wel niet zijn?
Grijp jij hem, ik stop de trein.
Reis - Stella Napels (Uit : Lippendienst)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten