Een heel klein barstje
waardoorheen het sijpelt
als zachte lenteregen
Een heel klein kiertje
waardoorheen het gluurt
en rondtuurt
met zicht op een heel verleden
een heden
en een toekomst die niet veel beters belooft
want belofte maakt schuld
Schuld en boete en
veel te veel
tranen die ongeweend tot
harde rots
te pletter slaan
om kruipend en kronkelend
vanuit een ooghoek
de wereld te betreden
en daar zich héél
HééL
even te laten aanschouwen
tussen regenvlaag en stofje in het oog door
Woorden zijn hier niet gepast
en maken iets stuk
wat al zoveel schade verraadt
een zachte arm
een medelevende traan in je oog
het is precies gepast...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten