vrienden had ik maar verveelde vrienden
die grenzen zochten ik wist niet beter
ik ben ongewenst een mythe geworden
zijn schoudervulling oogt zo zacht op het matje
geroepen een kussentje voor het kind in mij
de naam die ik van mijn vader meekreeg
heb ik volgens hem te schande gemaakt
er bestaat een volk dat geen woord kent voor houden van
ik woon nu in een anonieme stad met alle nationaliteiten
ik heb vriendschap gesloten met enkele personen
uit dat volk zij zeggen ik word stil van jou
soms rusten er roosschilders op zijn schouders
een sneeuwlandschap als een ansichtkaart
vanuit het raam met glühwein en kerststol
maar ze zijn gewoon vlokken van verval
daar verandert de verpakking niets aan
mijn nieuwe vrienden geven mij mijn naam niet terug
en vader niet zijn schouders
Een persoonlijkheid van mythische proporties - Daniël Dee (uit : Koffiedik zingen)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten