We wroeten ons een weg
kruipend over frustaties
dampend van woede
grijpend naar losse stenen
van hoop en toekomst
Nauw is de doorgang
waardoorheen
onze tranen vloeien
eens er voorbij
zal de rust wederkerig
ons elkaar bestuiven
Ruim uren later
kolkt het nog vanbinnen
maar achterom
zie je
waardoorheen
we gekomen zijn...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten