En plots is
de onrust
er weer : kronkelend in mijn darmen,
spastisch bewegend in mijn gedachten.
Het gemis en hoe alles
me aan jou herinnert
en hoe het me langzaam inneemt,
als een sluipend gif
mijn hoofd verovert.
Ik wil schreeuwen, maar
hou me stil.
Niet bewegen, denk ik, dan
gaat het misschien vanzelf weg...
Ik wil niet telkens het noodnummer hoeven bellen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten